Soms kom je op een plek die je gelijk aanraakt in je wezen, je totale zijn. Je hart op laat bloeien en blosjes op je wangen maakt. Zo vol ontzag de wereld bekijkend om je heen, wil je maar één ding… en dat is dat de hele wereld dit ziet en haar voorbeeld volgt.

Leven als een Rivièra. Vol ontzag voor haar bloemenzee.

BLOEMENZEËEN

Gedachten vol bloeiende weldaad komen in mij omhoog bij het woord Riviera. En dan heb ik het nog niet eens over de kleurige en geurige bloemenpracht die de open weiden in mijn hoofd vullen.

Mijn gedachten gaan als gelijk naar de verscheidenheid aan kleuren. Zowel de perfectie van bij elkaar passende tinten en de nette precies uitgemeten gangpaden. Als ook de weelderige wirwar in al haar kleuren en vormen, zich tussen de grazige heuvels verspreidend. Wild en ongeremd, in het wilde weg.

En niet te vergeten de woekerende, de zoekende bloemen die langs de overgebleven muren, verlaten gevels en roestige hekken hun leven in eigen hand nemen. Zich stuk voor stuk betoverende wegen omhoog banen.

Ze gaan allen, bloem voor bloem, hun eigen pad zonder de ander te vertrappen maar wel met het lef om ieder een eigen weg te kiezen of doorgang te maken. De weg die naar het licht leidt, het ware geluk.

Uniek in al hun schoonheid, weten zij dat niet één bloem is als de ander. Er is geen oordeel, enkel een natuurlijk zijn. Een ieder is waardevol in haar eigen kleur en verschijningsvorm.

Wat als we ons gedragen als bloemen in een oneindige Riviera. Zonder de vraag of de bloem naast ons mooier, grootser of meer speciaal is?

Als we gewoon aanwezig zijn in het volle zonlicht, ons uitstrekkend naar het leven boven ons en vertrouwend op de voedingsbodem beneden?

En als de zon gaat slapen, wij onze blaadjes liefelijk om onszelf slaan en ons door de zachte wind in slaap laten wiegen. Met enkel op de achtergrond het geruststellende gezang van de maan en de sterren?

Om ‘s ochtends bij het eerste ochtendgloren onze stelen weer te strekken en onze bladeren te openen, vol blije verwachting van weer een nieuwe dag.

Met enkel het immense verlangen om te doen wat we het liefst doen, de zon proeven en ons baden in haar ochtend licht.

Gewoon als een liefhebbend schepsel heupwiegend door de wind.

Giechelend als het kon…

Wat als we als een bloem kunnen zijn

stralend in een bloemenzee?

Foto door Clark Cruz

Vind je het leuk om nog meer van mij te lezen?
Het leven als romantisch avontuur!
Bezegel je liefde op deze Plekjes