‘We hebben op deze kleine planeet slechts de keuze uit twee onbekende werelden’, houdt de Franse schrijfster Colette ons voor. ‘De ene is verleidelijk… Oh, wat een gelukzaligheid om daar te leven! De ander verstikt ons.

Vanuit het één durven we ons unieke licht in de wereld volop te stralen en levend vanuit de ander zullen we altijd in de coulissen, achter de wolken schijnen.

Wachtend tot het doek opgehaald wordt door een ander of dat de wolken worden verdreven door de wind…. en jij eindelijk zichtbaar wordt.

De zon kent ons, zij is ons voorbeeld.

Ik vertel je haar verhaal.

DINGEN DIE JE OPEENS ZIET
Ik zie de zon heel langzaam opkomen, bijna verlegen, alsof ze zich schaamt dat ze er weer is.

Ik weet dat ik niets liever wil dan haar zien, trots en hoog staand aan de hemel, elke dag opnieuw. En toch begrijp ik haar, de zon, haar ietwat verlegen opkomen. En ik denk dat jij je ook wel in haar gevoel kan inleven.

Want hebben we dit niet allemaal zo af en toe? Ontbreekt het ons de moed om voluit te stralen, terwijl we net als de zon hiervoor zijn bedoeld? En eigenlijk diep in ons hart niets liever willen?

Wolken maken zich uit de weg als de zon haar intrede doet, zodra ze het lef heeft om voluit te stralen en haar intentie om van deze dag een heerlijke warme te maken volgt.

Zou zij weten dat ze deel is van het Goddelijke, een deel van het geheel. Dat zij bestaat om te schijnen en enkel vooruit hoeft te stappen, achter de wolken vandaan?

Dat ze er altijd is, ook al durft ze zich niet te vertonen op een koude, donkere winterdag?

Door de wolken geteisterd lijkt het alsof ze zichzelf schaamt, het even opgeeft, zich terugtrekt. Misschien morgen weer?

Wij zijn als de zon, bedoeld om te schijnen maar soms te bang om een stap vooruit te doen om in ons licht te gaan staan.

We zijn bang voor de wolken, de buitenwereld en nog meer ons eigen innerlijke gepraat die ons het mooiste zicht ontneemt.

NEEM DE ZON ALS VOORBEELD
Als je denkt dat je niet waardevol bent, dat een ieder een oordeel over je heeft en jij je zelf niet goed genoeg vindt, denk dan aan de zon.

En straal, zo hard als je kan zodat de wolken in je en om je heen niets anders kunnen als verdwijnen…

Jij bent waardevol, net als iedereen.

Ik leef zoals David Viscott ooit schreef:
Beminnen en bemind worden, is de zon aan twee kanten voelen schijnen.

Schijn je mee?

Love with me,
Carmen Talitha Cumi