Het verhaal van eenzaamheid in het prachtige vakantieland Italië.

Terwijl de wereld toch door blijft gaan is er ook nog steeds een deel die is gestopt. We pakken de draad weer op om even daarna ons weer terug te trekken in onze huizen. Corona maakt velen eenzaam.

Daarom deel ik graag het verhaal welke ik in Italië schreef toen niemand meer de straat op mocht.

Het geeft weer hoe eenzaamheid je kan raken, zelfs in een betoverend vakantieland. En wat ze je wil zeggen.

DE WERELD KOMT TOT STILSTAND

Bomen in de straat dragen hun eerste bloesem. De lente komt eraan terwijl de wereld langzaam tot stilstand komt.

Met mijn hand op de reling van het balkon welke tot voor kort groot genoeg leek, maar mij nu steeds meer een gevoel van gevangenschap begint te geven, glijd ik in gedachten weg naar enkele weken geleden toen alles nog zo anders was.

Velen kwamen naar het land met de sfeer die je laat struinen door smalle middeleeuwse straatjes en volop laat genieten van de sfeervolle pleintjes waar Italië vol van is.

Dit land welke je uitnodigt haar kerken te bezoeken, te wandelen door haar prachtige natuur en kennis te maken met haar heerlijke eten in een van de vele eetgelegenheden die je op elke hoek van de straat tegenkomt.

Het land is dicht. De restaurantjes liggen er stil bij zo in de middagzon. Ze zijn gesloten.

Ik mis het geluid van de gesprekken, de roddels van de oudjes op het bankje onder mijn balkon, altijd net hoorbaar.

Ik verlang naar de drukte en het geluid van stemmen. Nergens voel ik een feestelijke sfeer of de warmte van het samenzijn. In het land van de Dolce Vita, het goede leven, is het op straat doodstil.

Dagen lijken opeens eindeloos, de gehele dag binnenshuis. In het land bekend van het sociale leven dat zich afspeelt op straat, zie ik bijna niemand meer.

Het leven begint steeds leger te worden en zo voelt het ook in mij. Het beangstigend me.

Verstrikt in mijn gedachten, onrustig en verward voel ik me bang, machteloos en steeds meer verloren… maar vooral helemaal alleen.

Warmte en gezelligheid heeft plaatsgemaakt voor koude en alleen zijn. 

Eenzaamheid klopte op mijn deur…

en ik… ik liet haar binnen.

EENZAAMHEID

Voor sommigen onder ons zijn het enkel deze afgelopen weken geweest die ons beklemmen en een gevoel van eenzaamheid gaven.

De dagen van isolement, ook al was het voor onze eigen gezondheid nu het COVID-19 virus de wereld belaagd, zorgen ervoor dat we er opeens niet meer even op uit kunnen gaan om ons tussen anderen te begeven voor een drankje, een praatje of misschien zelfs een feestje.

Maar voor anderen is dit gevoel er vaker of zelfs altijd, dat afschuwelijke gevoel afgesloten te zijn van de wereld, de ander. Het gevoel dat belemmerd, bang maakt en waarin het lijkt of je alleen bent, helemaal alleen op de wereld. En soms denken we zelfs, dat we de enige zijn.

“Als het virus ons bereikt zal de wereld ons in eenzaamheid laten sterven”, luiden de woorden van een bewoner van een vluchtelingenkamp in de Gaza. Woorden gesproken ver weg in het Midden Oosten komen nu toch wel heel beangstigend dichterbij.

LOCKDOWN

Iedereen voelt zich weleens eenzaam of alleen. Het is een geheel persoonlijke ervaring. Dat komt omdat de ene persoon meer betekenisvolle relaties of een groter sociaal netwerk nodig heeft dan de ander.

Eenzaamheid is iets wat je alleen zelf kunt voelen. Alleen of juist als je met anderen bent. Want eenzaamheid is niet hetzelfde als alleen zijn, ook al kan het wel samenvallen.

Je kan omringt zijn door mensen maar je toch eenzaam voelen. Je kan ook alleen zijn en dit juist fijn vinden zoals Emily Dickinson bewust koos voor eenzaamheid met het oog op haar innerlijke vrijheid. Ook al zullen we nooit weten of ze dit echt wel zo heeft ervaren. 

Volgens Wikipedia is eenzaamheid het gevoel alleen te zijn, geïsoleerd te zijn van ‘de anderen’. Onderzoekers omschrijven eenzaamheid meer als het ervaren verschil tussen gewenste en aanwezige contacten.

Eenzaamheid kan duidelijk aanwijsbare oorzaken hebben zoals de lockdown op dit moment op meerdere plekken in de wereld.

Het thuis moeten blijven als bescherming tegen ziekte maar hiermee ook afgesloten raken van anderen, maar kan net zo goed voorkomen in gemeenschappen waar mensen met elkaar samen leven. Alleen is het dan veel minder duidelijk zichtbaar, waarschijnlijk omdat het minder wordt verwacht.

LA VITA E BELLA

Eenzaamheid is onlosmakelijk verbonden met wie we zelf zijn, of wie we denken te zijn.

Toch lijkt dit eenzame gevoel in onze beleving te beginnen bij het missen van iemand of iets anders, een ander om mee samen te zijn, iemand die naar ons luistert en met wie we kunnen praten. Maar eigenlijk ligt de oorsprong dieper. 

Eenzaamheid is niets anders als een gemis in onszelf naar onszelf… Ik mis als het ware mezelf. De ander is de vermomming.

Dit kan gaan om het gemis van het contact met mijn wensen en mijn dromen, met de vele gezichten in mij.

Eigenlijk mis je als je je eenzaam voelt de vrolijkheid, de lichtheid en de liefde die door ieders aders stroomt maar die je even bent vergeten. Het vertrouwen in mijzelf en het grote geheel. Iemand die voor het kind in mij zorgt en achter hem of haar staat, naar de kleine ik luistert en hem of haar de weg wijst. 

Terwijl ik me om wil draaien om opnieuw naar binnen te gaan beschermd tegen het virus denk ik aan de woorden van de koning en hoe hij vol overtuiging sprak:

Het Coronavirus kunnen we niet stoppen. Het eenzaamheidsvirus wel”.

En dan opeens, in het land van de beste cappuccino ter wereld, gezellige piazza’s en romantische straatjes begint het kind in mij als vanzelf te zingen, “La vita e bella”, het leven is mooi.

Alleen samen, samen een.

Love With Me,
Cumi

Heb je interesse in meer van mijn schrijven?

Wil je wat extra bemoediging en troost? Lees dan eens het prachtige gedicht Voor de Meiden die het Vergeten zijn en kom tot rust bij Kus Jezelf Wakker

Wat vind je van Over Eva gesproken?