PIJN IS EEN LES IN VERMOMMING

In mijn beleving is alles wat pijn doet een les in vermomming.

Hier probeer ik zoveel mogelijk bewust van te blijven. Met name omdat het op deze manier bekeken niet zo nutteloos voelt en het verdriet te zwaar lijkt om te dragen. Het houdt pijn “behapbaar” zeg maar. Het draagt de mogelijkheid in zich om weer op te lossen en dat het voorbij zal gaan, ook al zie ik het nog niet.

Ik geef toe dat vaak in het diepste van ons verdriet we dit niet voelen. Of niet willen voelen heb ik bij mezelf gemerkt. Dit was vooral op de momenten dat ik de schuld van mijn pijn bij een ander neerlegde.

Ik nam hiermee de gemakkelijkste weg.

En dat is nou net de vermomming weet ik nu.

DE SCHULDIGE ALS VERMOMMING

Pijn zegt eigenlijk weinig over de ander ‘die je dit gevoel aan gedaan heeft’.  Alleen ons eigen gevoel hierin is van belang. Zij wil ons iets zeggen of iets leren.

Ja maar, hoor ik je al denken…. Bij pijn door een ‘tegenpartij’  is er natuurlijk ook een les voor de ‘ander’, maar dit is enkel de les die diegene zelf moet leren of zien. Hiermee hebben wij eigenlijk niets te maken. Alleen onze eigen pijn brengt ons de les.

Vergeet nooit dat we elkaar nodig hebben om onze lessen te leren, ook al is het ieder voor zich. Dus ergens hadden we deze les nodig… au…

DE LES DIE PIJN IN ZICH DRAAGT

Wat de les is, dat is is soms een heel gepuzzel geef ik eerlijk toe, maar als je het de tijd geeft hebben we eigenlijk allemaal wel gemerkt dat elke pijn zich weer verzacht, verdriet langzaam wegebt (of van vorm verandert) en er na alles toch een moment komt dat je beseft dat je opeens weer lacht.

Er komt zelfs vaak een tijd dat je denkt; die  gebeurtenis, die periode was nog niet eens zo slecht, ik heb veel geleerd. Zij heeft me ten goede veranderd. Ik ben wijzer geworden, of misschien wel vriendelijker.

Zelfs als de pijn blijft.

Want ‘sommige verliezen’ gaan helaas nooit over. Je bent dan in ieder geval wel een ervaringsdeskundige geworden waarmee je een liefdevolle aanwezigheid voor een ander kan zijn die nog maar net de deur achter zich dicht heeft horen slaan.

Gelukkig dragen zo de meest pijnlijke gebeurtenissen ook iets moois in zich.

Eigenlijk iedereen die ik spreek of met wie ik schrijf door mijn schrijf coachings, die met blijvende pijn te maken hebben door bijvoorbeeld een verlies van een dierbare hebben hier toch ook iets moois aan overgehouden… Ook als was het maar één gedachte of een gevoel van dankbaarheid voor wat er wel was of is geweest.

En zo kom je als vanzelf bij een nieuwe deur, die zich als vanzelf opent.