Anne Morrow Lindbergh schrijft in haar prachtige boek Gift form the Sea een prachtige les die de zee ons kan geven. Ook al is het boek vijftig jaar geleden geschreven toch zul je zien dat sommige dingen nooit veranderen. Mij geeft dit rust. Misschien jou ook…

Voor vandaag mijn vrije vertaling van een deel van haar schrijven.

Een fijne stranddag…

HET STRAND

Het strand is geen plaats om te werken; om te lezen, schrijven of denken. 

Dat had ik uit voorgaande jaren moeten onthouden. Te warm, te vochtig, te zacht voor enige echte mentale discipline of scherpe vluchten van geest. Ik leer het nooit. 

Je sjouwt hoopvol je verkleurde strooien tas naar beneden, afgeladen met boeken, maagdelijk papier, brieven die je al lang had moeten beantwoorden, pas geslepen potloden, lijstjes en goede bedoelingen.

Het boek blijft ongelezen, van de potloden breken de punten en het papier blijft net zo leeg en maagdelijk als de wolkenloze lucht.

Niet lezen, niet schrijven, geen gedachten zelfs althans, niet in het begin.

HET BEGIN

In het begin neemt het vermoeide lichaam het volledig over. Apathisch in een ligstoel.

Je wordt tegen je geest in gedwongen, tegen alle nette voornemens in, terug te komen in het oerritme van de kust.

Het rollen van de zee op het strand, de wind en het langzame fladderen van reigers over zandduinen, overstemmen de hectische ritmes van stad en buitenwijk, tijdschema’s en roosters.

Je lichaam raakt in haar ban, ontspant, strekt zich uit.

Zij wordt in feite, als het element waarop zij ligt, gevleid door de zee; kaal, open, leeg als het strand, uitgewist door de getijden van vandaag van alle kriebels van gisteren.

En dan op een ochtend in de tweede week, de geest wordt wakker, komt weer tot leven. Niet in stedelijke zin – nee – maar strandgewijs.

Je lijf begint te drijven, te spelen, zich om te draaien in een zachte achteloze rol zoals die luie golven op het strand.

Je weet nooit welk toeval deze gemakkelijke onbewuste golven kunnen opgooien, op het gladde witte zand van de bewuste geest.

Een perfect afgeronde steen, een zeldzame schelp van de oceaanbodem. Misschien een gekanaliseerde wulk, een maanschelp of zelfs een argonaut. 

Maar er mag niet gezocht of – de hemel verhoede! – gegraven worden. Nee, hier geen afzoeken van de zeebodem. Dat zou haar doel tenietdoen.

De zee beloont niet degenen die te angstig, te hebzuchtig of te ongeduldig zijn.

Graven naar schatten toont niet alleen ongeduld en hebzucht, maar ook gebrek aan geloof.

Geduld, geduld, geduld, dat is wat de zee ons leert.

Geduld en geloof.

Men moet leeg, open, keuzeloos als een strand liggen

wachtend op een geschenk van de zee.

Wil je meer lezen over de zee?

Lees dan eens Geschenk van de zee… Portofino

Foto door Francisco Sanchez