Het strand is in elk jaargetijde anders. Ook de zee langs iedere kust is verschillend. En toch draagt elke kuststrook en elk seizoen een eigen geschenk in zich, die je op een ander tijdstip wellicht niet ziet.

Ik ben in Italië. In Portofino in Februari. Wat is het heerlijk.

Haar milde temperatuur en de rust omarmen me terwijl we struinen door de pittoreske straatjes omringt door kleurige huisjes. Om even later mijn blote voeten nat te laten worden in haar zee.

HET STRAND

Het strand in de zomer is geen plek voor werk; geen plek om te lezen, schrijven of denken. Te warm, te vochtig, te zacht voor echte discipline of inzichten.

‘Je sjouwt hoopvol je verkleurde strooien tas mee, afgeladen met boeken, maagdelijk papier, brieven die je allang had moeten beantwoorden, pas geslepen potloden, lijstjes en goede bedoelingen‘ roept Anne Morrow Landbergh in haar boek The Gifts from the Sea. ‘De boeken blijven ongelezen. De potloden krijgen gebroken punten en het papier blijft net zo leeg en maagdelijk als de wolkeloze hemel‘.

In februari is dit anders…

De temperatuur is zacht, de zon is af en toe even zichtbaar, maar niet verblindend. Ze nodigt je uit om op het bankje aan de rand van de zee te gaan zitten. Met een lekkere Cappuccino van het kraampje op het plein.

Om het boek te lezen, papieren vol te schrijven of een romantische brief te schrijven. Zelfs als er op dit moment geen vaste geliefde rondloopt. Op deze plek bedenk je er gemakkelijk één. De Italiaanse riviera haalt de romantiek als vanzelf in je omhoog. Het is echt zo’n plek om een berichtje in een fles te vinden.

‘Stof der zee, met jou krijgt de tong een kus van de oceaannacht’, schreef Pablo Neruda in zijn gedicht ‘Ode aan het zout’. Hij voelde het ook….

HET PAD

Mijn weg naar het strand loopt over een mooi pad met prachtig uitzicht hemelsbreed. Tot bij de vloedlijn, waar ik het water over mijn voeten heen laat spoelen. Het zoute water is niet koud zoals ik in Nederland gewend ben. Ze laat me dan ook geen stap terugdoen. Het is net of ze me uitnodigt om haar te volgen.

Februari in Portofino. Het klimaat is lekker, nog niet te warm. Het water lijkt nog niet geheel afgekoeld na de hitte van de afgelopen zomer. Ik blijf daarom staan in het water en laat mijn voeten steeds weer overspoelen met een nieuwe golf.

Ik houd van het uitzicht, ik houd van het water en van de wijdse blik. Niets, enkel water en een vrachtschip welke zich aftekent aan de horizon.

Als ik achterom kijk en het havenpleintje en de schilderachtige huisjes zie, weet ik dat ik op de juiste plek ben. Deze rust, de ziltheid, de kleuren, en de mooie schittering over de zo prachtig blauwe zee.

Dit ben ik. Hier hoor ik.

PORTOFINO EN HAAR GESCHIEDENIS

Portofino is een klein Italiaans plaatsje aan de Italiaanse Rivièra, in de provincie Genua. Het haventje van dit dorp wordt gezien als één van de mooiste aan de de Middellandse Zee.

Het bergachtige schiereiland waarop zij gelegen is heeft de status van een natuurpark. De Monte di Portofino is met zijn 612 meter de hoogste top.

Het dorp is waarschijnlijk gesticht door de Romeinen met de naam Portus Delphini (stad van de dolfijnen) vanwege de grote aantallen dolfijnen die de golf bevolkten.

Helaas hebben we die in februari niet gezien. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat we hiervoor de zee op hadden gemoeten. Voor de dolfijnen komen we zeker nog eens terug.

Het dorp is lange tijd met name een aanlegplaats voor de koopvaardij geweest. Eind negentiende eeuw werd het dorp langzaam aan steeds meer een toeristische bestemming voor de rijkere Europeanen.

Dit zie je goed aan de prachtige jachten in de haven en de mooie aristocratische huizen, met dichte luiken. Waarschijnlijk worden ze enkel als zomerhuis gebruikt.

VERDER LOPEND NAAR DE LUNCH

Als het tijd is voor de lunch kom ik voor de keuze. Wordt het een Cappuccino op het plein met een sandwich met tomaat, een stuk fabelachtige Italiaanse pizza of toch het overheerlijke ijs waar dit land bekend om is.

Wetend dat de zeemeeuwen graag een hapje mee willen eten kies ik voor de pizza. Ik werp bij elke hap de vliegende bedelaars een stukje toe.

‘In al die jaren dat ik niet wist waar ik in moest geloven, en daarom de voorkeur gaf aan elke vorm van geloof te laten voor wat het was, kreeg ik altijd als ik ergens kwam waar het water zalig en zuiver uit de schoot van de aarde opwelde, het gevoel dat het toch niet goed is nergens in te geloven‘, zei de Noorse Romanschrijver Sigrid Unset eens.

En ik denk dat ze gelijk heeft.

EN WE LOPEN HET PLAATSJE UIT

Italië is mooi, de turquoise zee is mooi. Maar Italië en de prachtige blauwe zee samen, is echt een waar geschenk.

Portofino is heerlijk hier in dit jaargetijde. Toch verlang ik ook weer naar het geluid van mijn slippers op het hete plaveisel.

En ik elke avond opnieuw, loom en bruinverbrand het pad omhoog terug neem naar huis.

Love With Me,
Carmen Talitha Cumi
Schrijfster, Schrijfcoach en Sensualist.

Geïnspireerd door het boek: Gift from the Sea

Misschien zijn de plekjes met de romantische liefdeslotjes ook wat voor jou!

En wat denk je van de volgende blog? Viva la Italia of
De zee als leraar