En dan opeens na 168 blogs, op de 169e dag, wil ik mijn website vernieuwen met een nieuw schrijven en krijg ik de bloedrode melding dat mijn website niet meer bestaat of gehackt is. Mijn adem wordt me ontnomen. Zelfs met de in mijzelf gegenereerde geruststellende gedachte aan mijn dagelijkse backup die ik voor een moment als deze heb geregeld.

Enkel de woorden ‘ik ben niet meer zichtbaar’ tuimelen door mijn hoofd.

Dat je dit nu weer kan lezen op wil zeggen dat het probleem zich opgelost heeft. Ik ben weer veilig aan wal gekomen zeg maar, thuis op mijn eigen website.

Welkom terug jullie allen.

Fijn dat je er weer bent om elkaars samenzijn te delen.

IK BEN GEHACKT

Verstand: IK BEN GEHACKT

Gevoel: HELP, IK BESTA NIET MEER.

Mijn website is gehackt. Tenminste dat denk ik
omdat ik geen andere reden weet waarom de rode lichtjes gaan branden met ‘niet beveiligd ’ om me daarna heel resoluut van mijn eigen website af te gooien.

Dat ik altijd netjes op tijd betaal en een wachtwoord heb lijkt niets of niemand meer iets te deren. Zeker mijn computer niet.

Eigenlijk is elke ingang naar mijn herinneringen, geschreven in 168 blogs voor mij en iedereen om mij heen een afgesloten terrein geworden.

Zeer hermetisch zelfs omdat ik merk dat zelfs de genoemde eerste hulp voor dit soort zaken ‘Plesk’ mijn inloggegevens niet meer herkend.

En natuurlijk is mijn hosting Cloud86 net vandaag met vakantie… ik bedoel heeft weekend.

En ik…

Ik merk toch met enig ongemak maar eerlijk gezegd ook vermaak dat ik van het één op het andere moment de 7 daagse 24 uurs maatschappij toch wel heel belangrijk blijk te vinden.

Is dit omdat het nu om mij gaat?

Oeps…. Betrapt.

Nee, het is gewoon omdat ik wil doen wat ik het liefste doe, schrijven stel ik mezelf gerust. Want echt ik ben niet zo…

Maar bedenk me dan als bij een lichtelijk schaamtevolle toverslag dat ik daar geen website voor nodig heb en jullie lezers ook niet.

De herinneringen blijven er toch wel staan onzichtbaar misschien maar ik ga ervan uit vindbaar voor de pro. (aannemend dat daarvoor de betaling voor mijn back-up is).

Maar goed, met nieuwe hoop terug naar dit moment, het NU waarin alles begint.

Dus…

Op dit moment schrijf ik weer en doe ik wat ik het liefste doe, samen met jou.

Met mijn vingers vliegensvlug over mijn toetsenbord gaand zodat de wervelwind aan gedachten weer geordend kunnen worden.

In zinnen vol letters en onzinnigheid. Welke alles opeens aan het einde van het verhaal weer zinnig maakt.

Zij mij heeft geleerd dat mijn lichte paniek van onzichtbaarheid in de eeuwigheid me niet kan weerhouden zichtbaar te zijn in het Nu.

Liefs, Me

Dankjewel Cloud86 voor je razendsnelle ondersteuning.

Wil je meer van mij lezen?

Wat denk je van:
(Niet) krijgen wat we willen
of misschien…..
De tijger het zwijgen opleggen