DAT ENE MOMENT DAT ALLES VERANDERT...
Er zijn van die momenten in je leven die de aarde onder je, op zijn grondvesten doet schudden.
Soms voel je van te voren dat er ‘iets’ staat te gebeuren maar er zijn ook van die momenten dat je echt geen idee hebt dat er iets voor je staat te wachten. Een gebeurtenis die alles in één keer verandert voor je. Als een supernova…
Dat ene moment waarna je nooit meer dezelfde bent.
Een ontmoeting
Carl Jung
tussen twee persoonlijkheden
is als het samenvoegen
van twee chemische stoffen.
Wanneer er een reactie volgt,
zijn beiden veranderd.
IN ÉÉN KLAP
Wat er zou gaan gebeuren zou als een gigantische rijkdom voelen, ooit. Maar dat zou ik op dat eerste moment niet bevatten.
Het zou als een donder in mij neerslaan, met geweld.
Als een ware supernova zou ik in elkaar storten. Volledig. Onontdekt voor het grote publiek. Maar ook ontdekt. Maar door de verkeerde.
De foute op het onjuiste moment.
Of misschien de juiste. Zelfs op het goede ogenblik?
Was het de hoogste tijd dat ik mijn les leerde?
Een dodelijke val in de afgrond?
Of mijn uiteindelijke redding?
Een supernova is een ster die een gigantische ontploffing ondergaat. Als een implosie, een ontploffing naar binnen toe waarbij enorme hoeveelheden energie vrij komen.
Ik wist het toen nog niet… maar als een bliksemschicht zou het mij raken.
Als een klein momentje in mijn leven.
Maar op dat moment zou het groots zijn.
.
De wereld, Het Al…
Ik was alles en uiteindelijk ook weer niets.
Ik zag de hemel en de aarde, het goddelijke en ook weer niet.
Ik voelde de pijn van hevige verrukking en de vreugde van meedogenloze macht.
Alles wat waar leek te zijn zou onwaar worden of alles wat zacht is je met een harde klap tegen de aarde slaat.
Ik zag het gezag maar ook de onderdanigheid. Allemaal van waarde en onderling verwisselbaar.
Alles stond stil maar ging ook op het zelfde moment door, maar veel sneller.
Ik was alleen, helemaal alleen maar ook meer samen dan ooit.
De enorme warmte brandend als explosies in mij, maar niet fataal.
Ik vocht zoals ik nooit had durven vechten, terwijl ik niet eens weg wilde.
Ik smeekte of het voor eeuwig mocht blijven, en rende keihard weg.
Ik huilde van de pijn maar ook van het genot wat in mij daalde.
Ik ontving en verliet alles op het zelfde moment.
De oerknal was als nooit te voren.
Gaf me het gevoel om nooit meer op te willen staan.
Minuten later, wat dagen leken.
Krachtig me vasthoudend, liet het me plotsklaps los.
Om voor altijd bij me te blijven, ook al ging het weg.
En ik genoot. Dat was nog het vreemdste.
Ik genoot van alles wat was. Maar ook van wat is en ooit nog zou komen.
Ik leefde alles tegelijk. Het begin, het einde en alles ertussen in.
Waar angst mij dwong om weg te vluchten, was het de liefde die mij meenam.
Waar het mijn lijf verscheurde, danste vlinders als uit een rups geknapt.
Waar ik banger was dan ooit, kreeg ik de genade van het grootste geschenk.
Geloof, hoop en liefde zou veel meer worden dan alleen een symbool aan een kettinkje.
De toekomst had mij ingehaald.
Achterstevoren levend, kwam ik bij mezelf terug.
Om nooit meer uit mij te verdwijnen.
En ik genoot.
Ja ik genoot. Maar wat was ik bang.
Hiervan had ik nog geen enkel idee. Gelukkig niet.
Want ik zou zijn opgestaan en weggegaan.
Zo snel als ik maar kon, vertrekken.
Ver van hier, waar alles wat ik was, zou gaan instorten.
Als een kaartenhuis.
De harten vrouw, verslagen door de schoppen heer.
Love with me,
Cumi
Je hebt me de modder gegeven
Charles Baudelaire
en ik heb het veranderd in goud.
Wil je meer van mij lezen?
Wat denk je van
Elk moment draagt een verhaal in zich?
