Soms kom je een tekst tegen die je huid laat zinderen en je hart een vreugdedansje laat maken binnen je lijf. Zinnen die je zelf had willen schrijven maar waar je tot je eigen grote spijt nooit op bent gekomen.

Het zijn de woorden van Alain de Botton en daarna vertaald.

Ik wil je hiervan deelgenoot maken en als ik eerlijk ben het hier delen zodat ook ik deze woorden schoonheid nooit meer kan vergeten.

The only people we can think of as normal
are those we don’t yet know very well

Alain de Botton

DE ARCHITECTUUR VAN HET GELUK

Een rijtjeshuis aan een straat met bomen.

Een paar uur geleden weergalmden er nog kinderkreten en volwassen stemmen maar sinds de laatste bewoner een paar uur geleden met haar schooltas vertrok is het aan z’n eigen indrukken van de ochtend overgelaten.

De zon die boven de toppen van de gebouwen aan de overkant is uitgeklommen en nu door de royale vensters op de begaande grond naar binnen spoelt kleurt de muren botergeel en verwarmt de spikkelige rode bakstenen gevel. In de lichtbundels bewegen stofdeeltjes alsof ze het ritme van een stille wals volgen.

Vanuit de hal dringt het zachte gebrom door van optrekkend verkeer een paar straten verderop. Van tijd tot tijd gaat de brievenbus knarsend open om een treurige folder door te laten.

Het huis lijkt van de leegte te genieten. Het brengt zichzelf weer op orde naar de nacht. Schraapt zijn pijpen en laat zijn voegen kraken. Dit waardige geharde schepsel met z’n koperen aderen en z’n houten voeten verzonken in een bed van klei heeft veel doorstaan.

Ballen die tegen zijn tuinzijde stuiterden, deuren die in woede werden dichtgeslagen, pogingen tot handstanden in z’n gangen. Het gewicht en gezucht van elektrische apparatuur en het gepor van onbedreven loodgieters in zijn ingewanden.

Het verleent onderdak aan een gezin van vier personen plus een mierenkolonie die zich rond de fundering heeft gevestigd en in de lente aan roodborstjes die in de schoorsteen komen nestelen.

Ook biedt het steun aan een frēle of gewoon gemakzuchtige laturus die tegen de tuinmuur leunt en zich de vrijages laat welgevallen van een rondtrekkende zwerm bijen.

Het huis is inmiddels een goed geïnformeerde ooggetuige. Het keek toe bij prille verleidingspogingen, zag hoe huiswerk werd gemaakt, sloeg ingebakerde baby’s gade, nog maar net uit het ziekenhuis en werd midden in de nacht gewekt door gefluisterde besprekingen in de keuken.

Het heeft winteravonden meegemaakt waarop zijn ramen zo koud waren als zakken diepvrieserwten. En midzomerschemeringen waarbij z’n bakstenen muren de warmte afgaven van versgebakken brood.

Het heeft niet alleen fysieke maar ook psychologische bescherming geboden. Het heeft door de jaren heen gefungeerd als identiteitsbewaker. Wanneer zijn eigenaren van lange buitenlandse reizen terugkeerden hoefden ze maar om zich heen te kijken om zich te herinneren wie ze waren.

De dikke vloertegels op de begane grond getuigen van kalmte en doorleefde waardigheid. Terwijl de strakke rij keukenkastjes een toonbeeld zijn van orde en discipline zonder te intimideren. De eettafel met z’n wasachtige en met grote boterbloemen bedrukte kleed is een speelse nood die nog beter uitkomt door de strakke betonnen muur waar hij naast staat.

In het trappenhuis vestigen kleine stillevens van eieren en citroenen de aandacht op de complexiteit en schoonheid van alledaagse dingen. Op een vensterbank onder een smal raam helpt een glazen pot met korenbloemen neerslachtige neigingen te weerstaan.

Op de bovenste verdieping biedt een smalle lege kamer ruimte voor het uitbroeden van verkwikkende gedachten dankzij een dakraam met uitzicht op ongedurige wolken die met een vaart voorbij trekken boven hijskramen en schoorsteenpotten.

Ook al kan dit huis veel van de beproevingen die z’n bewoners moeten doorstaan niet verhelpen, uit al zijn vertrekken spreekt geluk dat voor een belangrijk deel is toe te schrijven aan architectuur.

Geschreven door: Alain de Botton

It is perhaps when our lives
are at their most problematic
that we are likely to be
most receptive to beautiful things.

Bron: The Architecture of Happiness

We don’t really learn anything properly
until there is a problem,
until we are in pain,
until something fails to go
as we had hoped…

We suffer, therefore we think.

Alain de Botton

Foto door Charles Parker

Wil je meer van mij lezen?

Wat denk je van Hedendaagse Kalligrafie stijlen?
Of misschien is Hongeren en Dorsten naar het Leven wat voor jou?

Most of what makes a book ‘good’ is that we are reading it at the right moment for us. AB