Misschien is het maar goed dat we niet weten hoe aantrekkelijk we zijn.

Als iemand aandringt willen we nog wel eens toegeven dat we een paar aardige anatomische trekken bezitten maar de meesten van ons onderschatten hun lichamelijke aantrekkingskracht schromelijk.

Ik vertel je waarom we de neiging hebben om dit te doen en wat je hierin voor jezelf kunt betekenen om meer schoonheid te zien in je eigen perfectie of wat jij waarschijnlijk zal zeggen, imperfectie. Zoals wij vrouwen neigen te doen.

‘t kon minder…

HET KON MINDER

Het is maar goed dat we niet weten hoe aantrekkelijk we zijn…

Als men aandringt kunnen we nog weleens toegeven dat we mooie schouders hebben, sterke benen, slanke enkels, maar de meesten onder ons onderschatten hun lichamelijke aantrekkingskracht schromelijk, helaas.

We lijken ons nooit ten volle bewust van onze ware charme: de manier waarop we staan, er net naast zingen, om ons heen kijken op de vluchthaven. (Dit uit eigen ervaring, onlangs…
wellicht daarover later meer maar dat ligt er aan of het blijvend is) ;-).

Laten we eerlijk zijn: we schamen ons allemaal wel een beetje.

De meeste vrouwen hebben stiekem weinig vleiende gedachten over hun uiterlijk.

En dat heeft een reden.

We worden voortdurend er aan herinnerd dat ons lichaam niet beantwoordt aan de strenge hedendaagse norm voor volmaaktheid, en wel in zo ‘n ernstige mate dat op slechte dagen uit de innerlijke luidspreker klinkt dat we zowel een kippenborst als een bochel hebben: de klokkenluider van de Notre Dame is er niks bij.

Het komt tegenwoordig vaak genoeg voor dat je onverwacht een glimp opvangt van je eigen spiegelbeeld, maar toch aarzel je nog steeds die vrouw in de spiegel te herkennen, of wellicht meer te erkennen.

Je kijkt je evenbeeld in de ogen en ziet dat zij even verrast kijkt als jij. Op een halve meter afstand staat een volslagen vreemde, een identieke tweelingzus waarvan je het bestaan niet kende.

ANDERS KAN BUITENGEWOON ZIJN

Het verschil tussen een buitengewoon leven en een gewoon leven zit hem in het buitengewone genoegen dat je in de dingen kunt vinden (als je durft…) geeft de schrijfster Veronique Vienne aan.

En dat geldt ook voor hoe je kijkt naar jezelf.

Het is lef hebben, om van een totaal ander gezichtspunt het leven en jezelf te bekijken. Op een geheel andere manier dan wij als mens geneigd zijn om te kijken.

Durf jij te stoppen met praten over wat niet perfect is aan jou en je leven is?

Te zien wat mooi is in plaats van wat niet goed is te vergroten?

Kan jij in iets wat niet leuk is zoeken naar het pareltje en over de rest zwijgen?

Durf jij aan de kant te gaan en het mooiste in het leven te volgen? In plaats van het pad wat je geacht wordt te volgen of wat iedereen lijkt te doen, dus jij ook?

Durf jij naar je lichaam te kijken en haar met heel je hart lief te hebben? Ook al zit er een rimpeltje hier en daar? Heb jij het lef om trots in haar dus voor jezelf te staan?

Of misschien beter…

Heb jij het lef om het leven jou te laten zien wat een moois zij in zich draagt?

Kan jij de schoonheid zien, zonder je te verontschuldigen voor wat niet zo perfect is, of meer voor jezelf lijkt?

Want wist jij dat het vaak de dingen zijn die wij niet leuk vinden aan onszelf, die bij een ander juist het aller charmantst overkomen.

HAAL JE VOET VAN DE REM

Know, it and see it…

Zie de normale reacties die je hebt op je lijf en je leven en zeg zoals in de prachtige Disney film Luca ‘Silenzio Bruno’ tegen dat stemmetje in jezelf die je angst aan jaagt of kleiner maakt dan je bent.

En vertrouw, of misschien nog meer, kijk uit naar het mooiste wat op elk moment net om de hoek kan verschijnen.

Of verwacht de perfectie die elk moment ook in zich draagt. Want misschien is het licht wel precies goed in dat ene moment op het plekje waar jij staat… En ben je echt op dat moment die weergaloze schoonheid, alleen zie jij dit niet… Maar wel ieder ander.

Doe je mee?

In mijn geval zag ik dat het leven toen pas echt begon….

Ik besefte… dat ik mijn halve leven op halve kracht had geleefd, met mijn voet op de rem, zeg maar. Uit schuldgevoel en ook uit schaamte. Was dit gevoel er omdat ik bestond?

Had ik mooier of beter moeten zijn om het recht te hebben op de aarde rond te lopen? Wat een waanzinnige gedachtenkronkel.

Mocht jij er ook last van hebben laat dit gelijk los. We zijn het waard, allemaal enkel omdat we bestaan.

MAKE PEACE WITH YOURSELF

Veronique zegt het zo mooi in haar boek Simple ways to make peace with yourself;

Don’t hold your breath any longer:
Perfect moments happen every day!

En hiermee sluit ik deze mooie dag af samen met de mooie jou….

Spread fairy dust on everything you hear, touch and see….

let’s make Magic!

Love With Me,
Cumi

Wil je nog meer soortgelijks lezen, lees dan Moed is kwetsbaar durven zijn en  Maak het leven Lichter en zo ook jezelf

Misschien zijn deze gedichten ook wat voor jou:
Het leven moet een sprookje blijven gedichten (deel 1)