DE WERELD BEGINT IN JOU

Ik was op een gegeven moment eerlijk tegen mezelf geweest. Ik wilde niet langer iemand anders leven leven, zijn als iedereen. Ik wilde mezelf leren kennen. Alles van mezelf.

En dat kon ik alleen door de diepte in te gaan. Want daar zou ik mezelf vinden en misschien zelfs verliezen om daarna weer iets anders te vinden. 

Daardoor koos ik voor de heiligheid van de beleving van het Al(les), die liefde heet. Ook al hoorde daar ook de meest verscheurende pijn bij.

Ik zag hoe de mooiste seksuele beleving, de diepste pijn in mij raakte. Ik moest zien dat zoiets moois, toch zoveel pijn deed. Want de liefde droeg alles in zich.

Het mooie welke ons blij en gelukzalig maakt, maar ook de andere kant die verbijsterd, verscheurd en ons verslagen achterlaat. Doch alles toch altijd weer in een heilig jasje. 

Want wat het ook creëerde, alles wat nu is, was mijn beleving en bracht mij bij het ultieme gevoel, IK LEEF. 

Dus Ik besta heeft iemand ooit eens aangevuld. Zo vanzelfsprekend vind ik, maar dat geldt dus niet voor  iedereen. 

Ik heb respect voor dat ene, en zijn gaven, welke me elke keer weer het middelpunt laat zijn.

Het middelpunt van een enkel heilig ogenblik. Want ook al hebben we allemaal dezelfde gevoelens op dit specifieke moment ben ik de enige die dit op deze manier ervaart. Tenminste naar wat ik nu weet of waar ik op dit moment bewust van ben.

Uniek en onvergetelijk als iets alleen van mij. Dus heilig voor mij.

Dit liet mij God danken voor de volheid die zich steeds weer openbaarde in elke ademhaling. Welke mij alles liet zien.

Alles, tot iedere keer nog meer diepgang. Zelfs voorbij het zesde zintuig en weer terug.

Vanavond maar weer eens bidden, bedacht ik me. Een dank u wel heeft God wel weer eens verdiend. Het leven is mooi. Dat wilde ik zien.

Ik had allang op mijn werk kunnen zijn. Vanaf mijn tuinhekje was het driehonderd tweeëndertig stappen tot aan de bushalte. Dat had ik ooit geteld op een dag dat ik wat beter moest aarden.

Ik deed toen alsof ik via mijn tenen de aarde beminde in totale aanwezigheid van het moment. Omdat ik teveel in de wolken liep in verband met een zware aanval van verliefdheid die mijn logisch redeneren ernstig ondermijnde. 

De bus zou zo komen. Ik zou weer onder de mensen zijn. Omringd door de meer wereldse zaken, dan mijn kleine ik.

Of eigenlijk immens, maar nog (net) niet ontdekt.

Net als iedereen vergat ik dat ook steeds weer. Ik was de wereld. De wereld begon bij mij.

En bij jou bedacht ik toen ik bij de bushalte kwam.

Liefs. Cumi