Mijn roman “HEILIGDOM VAN LIEFDE”.
Beleef, Geniet en laat je Raken!

Dit boek is voor man en vrouw.

Met Heiligdom van Liefde wil ik je laten zien dat ware liefde bestaat en waar zij/hij te vinden is.  Dat de ware liefde ook bestemd is voor jou, maar dat je er wel iets voor moet doen… of eigenlijk meer laten.

Zij vertelt je wie jij werkelijk bent, als je luistert naar jezelf… tussen de regels.

Het boek daagt je uit om heel langzaam te lezen… te voelen, te luisteren. Vandaar de ladingen….. puntjes…. als stiltes…  waarin je de aanraking van mijn woorden in jou kunt voelen. Zodat jij kunt vinden wie jij werkelijk bent… en wie niet… en waarom jij bent op de aarde, dus wat je hier komt doen.

Dit boek wijst je de weg uit stress, van werk wat je niet leuk vindt en het maar blijven doorgaan. Zij laat je zien waar en hoe je dit achter je kunt laten, zodat je kunt gaan leven waarvoor je leven bedoeld is en uiteindelijk betaald wordt voor wat jij leuk vindt… en van wat jij leuk vindt je “werk” maakt.

Heiligdom van Liefde laat je zien waar de “Law of attraction”, The Secret en al het “positief denken” werkt en waar en waarom het soms niet werkt en het positieve aspect daarvan.

Ook daagt het boek je uit om de schoonheid te zien, in al haar facetten en hoe dit voor iedereen toegankelijk is, als je de tijd wilt nemen… en wilt oefenen. Geen tijd hebben is een keuze en tijd vrij maken ook.

Heiligdom van Liefde laat je ook zien hoe de vrouw denkt, hoe zij voelt, vrijt en verlangt. Dus geeft een kijkje achter de schermen van de vrouw. Natuurlijk zijn we allemaal uniek, maar toch ook met veel overeenkomsten.

Vele mannen hebben toen zij wat zij lazen gingen toepassen relaties zien opbloeien en de seks zien toenemen, verdiepen en verbeteren. Want mannen hebben vaak geen idee van ons als fenomeen vrouw. Het is hun nooit verteld, dus hoe kunnen zij het weten wat wij verlangen?

De Bron schrijft door mijn (levens)verhaal, maar eigenlijk gaat het daar niet om, niet om mij maar om jou.

Het ging om mij tijdens het schrijven en als ik zelf het boek opnieuw nog eens lees om alle lessen weer naar boven te halen
en niets te vergeten. Dus wanneer ik zelf de lezer ben.

Daar waar de woorden jou raken jou aanzetten tot actie, tot luisteren, leren en om de “wijsheid” te leven, daar is de waarde voor jou. Als je durft tenminste.

En anders…

Dan heb je gewoon een verhaal over mij een vrouw die zoekt, vindt en weer verliest huilt en lacht, fluistert en schreeuwt voelt en soms niets meer wil voelen dans en vecht, de seks met volle teugen beleefd maar die haar soms ook in tranen achterlaat vol blijft houden, faalt en weer op staat in de zoektocht naar dat Ene.

Laat mijn leven jou raken en je verheffen, dat is alles wat ik wens voor dit boek…

Heb je interesse in de papieren uitgave? Stuur me dan een berichtje via 06 231 64 541,

Je ontvangt een gesigneerd exemplaar met een paar zinnen, speciaal voor jou!

Liefs en veel leesplezier.
Laat je (aan)raken!
Carmen Talitha Cumi

Waar twee waarheden
samen kunnen zijn naast elkaar
stopt de dialoog

om steeds opnieuw
in de heilige stilte
samen te komen

Carmen Talitha Cumi

Lees eerst de eerste zeven delen
en kom dan weer terug om hier verder te gaan.

Waneer je iemand ontmoet,
onthoud dan dat het een heilige ontmoeting is.

Zoals je de ander ziet,
Zie je jezelf.

Zoals je de ander behandelt,
zul je jezelf behandelen.

Zoals het begint,
zal het eindigen.

Zoals je geeft,
zal je ontvangen.

Vergeet dit nooit…

Want in de ander zul je jezelf vinden
of verliezen.

Dus creëer bewust
in ieder kostbaar moment
je eigen beginpunt.

Het begin van een prachtig verhaal

CUMI

 

WAT ALS IK VANMORGEN HAD GEKOZEN NIET OVER DE DREMPEL TE STAPPEN?

Dit was een dag geweest waarop ik de voordeur opende en deed alsof ik alle tijd van de wereld had.

Terwijl ik wist dat ik over negentig minuten, in een reorganisatie reddende vergadering moest opdagen. Notulerend wat voor mij van geen enkel belang meer was omdat ik mijn baan toch al had opgezegd.

Zo’n dag waarop je eigenlijk alle tijd wilde nemen. Zoals wanneer je je verliest in de verrukkingen van muziek of als je opgaat in de verleidingen van een heerlijke vrijpartij.

Dat moment wanneer niets anders meer van enig belang is. Aanslagen kunnen gebeuren, hele gemeenschappen door tsunami’s van de aardbodem kunnen verdwijnen maar je alleen en tot elke verrukking aangeslagen op wilt blijven gaan in het rijkelijk stromende vocht van de ander.

Niets liever dan verdrinken, voor altijd in hem. Verdwijnen in de tomeloze zee die de geliefde is. Opgaand in zijn rivieren van levenskrachtig zaad en water, mee stromend door zijn bloed.

Meebewegend met de kracht van het leven, in golven van vernieuwing, vol overvloedige liefde en opgewonden energie.

Hunkerend naar de overgave, om uiteindelijk zijn hartstochtelijke wilde stromen te voelen gaan door jouw lijf. Je stevig vast houdend aan hem, om niet omver gespoten te worden.

Alleen nog maar verlangend naar nog meer vochtoverlast en heerlijke aanslagen op jouw lijf. Soms ook wel lichtelijk rampzalig moest ik eerlijk toegeven. Maar na een nacht goed slapen was daar niets meer van te zien.

Tevens had het niet zo’n lange nasleep van treurnis en wederopbouw na de verwoesting zoals de kranten ons veelvuldig melden. Zelfs niet als hij nooit meer terugkwam.

Me er even aan herinnerend dat liefde en geweld beginnen, maar ook eindigen bij mij. Omdat de wereld niet meer was dan de projectie van elk gevoel wat ik in mij droeg.

Ik wist dat het tijd was om de waarheid onder ogen te zien. De totale verantwoordelijkheid te nemen voor wie ik ben en vooral voor wat ik deed. Het goede in mij, maar ook het kwade. Het licht van de liefde en de duisternis, de angst.

Even voelde het als een dag, om weer eens als een ware terroriste een hart te gaan veroveren. Met geen enkel ander doel dan hem gedwee maken voor mijn eigen persoonlijke schrikbewind om enkel alles te krijgen waar ikzelf naar verlangde.

Nog niet wetend dat er ook andere rollen bestonden. Maar dat zou snel veranderen. Ook al besefte ik dat toen niet. 

Ik bleek klaar voor de volgende levensles op mijn pad zou ik later in de ochtend mogen ervaren. Ik was er klaar voor… Of juist niet. 

Ik wist dat wat ik dacht te weten zelden overeenkwam met de werkelijkheid. Ik had vannacht een tipje van de sluier mogen ervaren die over mij en alles heen hing. 

Mijn oude ik wilde veroveren, die in mijn droom wilde zijn, gewoon aanwezig zijn in alles wat Is en groeien in haar werkelijke zijn. Opgaan in, zonder te overheersen. Meestromen zonder verzet.

Deze voor velen verschrikkelijke maar voor mij toch ook verwarmende beelden, toch maar even van me afslaand op die vroege ochtend daar in mijn eentje in de kou, keek ik naar het gladde witte laagje op de stoep en aanschouwde haar kostbaarheid als een duur juweel. 

Een minuutje, zo alledaags maar ook zo magisch. Vol onzichtbare beloftes, welke maakten dat je heel bewust de heiligheid van dit korte moment zou moeten beleven voordat het weer voorbij zou zijn.

Dat ene ogenblik, wat alles in zich droeg maar ook elk moment weer zou kunnen oplossen in het niets, zoals alles. Komend maar ook weer gaand. Plotsklaps vanuit het niets oprijzend en als je het niet opgemerkt had ook zo weer verdwijnend, alsof het er nooit was geweest.

Maar dat is niet waar.

 

 

 

DE ILLUSIE

Dit is de illusie van de wereld waar wij met zijn allen in leven.

De mens denkt veel te zien (weten), maar is nagenoeg blind. Ook al worden we volgens de reclames steeds slimmer.

We hebben de beste brillen voor ver en ook voor heel dichtbij, zodat we de allerkleinste lettertjes toch ook nog duidelijk kunnen lezen.

Ik vraag me af of we juist daarom niet teveel zien en daardoor de essentie missen?

En waarom zijn er eigenlijk geen brillen voor innerlijk kijken. Daar begint toch eigenlijk alles?

We zien alle fouten in anderen helder en duidelijk maar de onze zien we slecht. In het voordeligste geval wazig.

Toch komen we bijna nooit zo dichtbij of laten iets zo vlakbij komen dat we het kunnen aanraken. Niet enkel door je ogen maar het je laten beroeren met je hele zijn, je totale wezen. Als onwetenden met een zielsaanraking van ziel tot ziel.

Zoiets als zielsverwanten, maar dan met jezelf, bedacht ik me.

Vermomd als intuïtie en zo vaak niet herkend of gehoord door ons eeuwige geklets in onszelf en met elkaar over niets, de hele dag door.

De kleine lettertjes die je innerlijke wijsheid je laat weten of die je gewoon kunt voelen.

Wat als we zouden luisteren naar de woorden die het lichaam ons vertelt nog voordat we een stap doen?

Naar elk gevoel in ons lijf zouden luisteren en daar naar handelen?

Meer stil zouden zijn, zodat we kunnen horen wat het leven ons wil zeggen? Wat ons lijf ons meldt? Of misschien zelfs wat de oneindige intelligentie van ons vraagt? Of toch God?

Het zachte gefluister wat de mensheid wil brengen bij waarom we zijn op aarde, bij wie ik werkelijk ben en mijn bijdrage aan het geheel. De stem die ons verbindt met elkaar en ons onze taak laat herinneren.

Ik vroeg me af wat mijn taak is. Wat was de bedoeling geweest van alle leed, maar ook van alle vreugden die mijn leven me had gebracht? Waarom was ik hier?

Zat er in een sneeuwvlokje een ziel, vroeg ik me een fractie van een seconde later af? Of moest iets dat bezield was ademen? Een sneeuwvlokje ademde rust en zuiverheid. Dus eigenlijk ademde die ook, net als ik maar toch ook weer niet echt.

Kalm en bijna sensueel, liet de natuur de vlokken naar beneden bewegen.

De vallende sneeuw voelde adembenemend vrouwelijk, besefte ik opeens. Zachtaardig, zachtmoedig en zachtzinnig. Lieflijk, engelachtig en charmant. Alsof ze vrede kwam brengen alleen al door zo idyllisch naar beneden te dwarrelen.

Adorabel bijna, fluistert zij wereldvrede. Adembenemend ademend. Zo verpletterend mooi zonder zich plat te drukken.

Voelend, dat vandaag de wereld onder je voeten eigenlijk te mooi was om te betreden, maar je toch de stap zette. Omdat je dit nou eenmaal altijd deed, of omdat het gewoon moest van jezelf. Of nog erger, van iemand anders. 

Want wat zouden ze zeggen als jij deed wat je zelf het liefste zou willen en de kudde met al die arme schapen verliet? Die massa die het het beste weet voor je, maar zelf niet gelukkig is. 

Ik houd het voorlopig maar bij de schapen aan mijn voeten, mijn laarzen. Wel zo veilig, koesterend en ook nog lekker warm. Van deze schapen hield ik. Ik volgde mijn eigen voetstappen.

Wat als ik die ochtend had gekozen om niet over de drempel te stappen? De keuze had gemaakt om niets wat heilig en perfect is te verstoren?

Wat als al mijn gedachten als een droom op dat plekje waren gebleven en symbolen niet tot leven getekend waren. Ik alles met rust had gelaten, niets had aangeraakt en had beroerd met mijn zijn?

Wat als ik geen bevroren water in beweging had gebracht met die ene stap, welke ik had opgewarmd met mijn eigen energie en voor me uit op mijn pad gestuurd had als gedachten waarvan ik nou toch eindelijk wel eens zou moeten weten, dat zinnen zo diep gevoeld, altijd naar me terug zouden keren in mijn eigen werkelijkheid.

Merkend dat de lekkere seksuele-tsunami-fantasie van net, de koude vanuit mijn binnenste lekker opgewarmd had, zette ik de stap en liep het tuinpad af. Klaar om de wereld in te gaan
en aan te trekken wat bij mij zou passen. Voortdurend levend in het nu zou de tijd nooit voorbij gaan.

Wetende dat wat ik in het heden deed, het verleden op zou heffen en ik daarmee de toekomst zou veranderen en ik eindelijk het leven zou mogen hebben wat ik zo wenste.

Altijd op weg naar de toekomst, als één groot verlangen. Ik wist toen nog niet dat wat ik in de wereld zocht, het verlangen was naar mezelf.

Of eigenlijk wist ik het wel, want ik had het in mijn droom gezien die nacht en het even aan mogen raken. Nu moest het nog deel van mij worden. En dat zou heel snel gaan gebeuren, maar dat wist ik toen nog niet. 

Wat als ik die ochtend een andere keuze had gemaakt? Het tuinhekje uit was gegaan en links was afgeslagen in plaats van rechts. Zou het leven me dan andere ervaringen voorgeschoteld hebben of zouden de belevenissen, lessen en mensen die op mijn pad moesten komen voorbestemd zijn en hoe dan ook komen, welke weg ik ook nam.

Misschien kwamen de geplande gebeurtenissen of oefeningen wel achter ons aan, bedacht ik me, wat we ook deden of waarheen we ook gingen. Hoorde dat gewoon bij de praktijkoefening leven op aarde. 

Lieten wij ons bekwaam maken door haar ondervinding of was dit mijn waarneming?

Zagen we wat we moesten leren, waarvoor we op aarde waren wat we ook deden of waar we ook uithingen? Of ik nu zou thuisblijven of naar het werk zou gaan?

In hoeverre had ik macht over mijn leven en mijn ervaringen vroeg ik me even af.

Of was deze drang naar controle ook een illusie?

Of zag ik alleen wat ik wilde zien, ook al was het niet de hele waarheid? 

Ik had ook gewoon de voordeur weer kunnen sluiten om vervolgens met een groot glas thee me ziek te melden. Veilig tussen de vier muren van mijn huis.

Met mijn ogen dicht, voor me uit dromend over kikkers die kussen en van ons vrouwen prinsessen maken, mijn huis en daarmee mijn leven op kunnen ruimen of een roman kunnen schrijven, vol woorden die ik zelf leef…

Tot gauw,

tot de volgende bladzijden… deel negen.
Hoofdstuk twee van mijn boek Heiligdom van Liefde.;

Schoonheid brengend waar ik ook ga

Wil je mijn boek als ebook lezen dan kan je hem hier vinden.