Je hebt nu 12 delen van Heiligdom van Liefde gelezen. Heb je de voorgaande bladzijden nog niet gelezen, ga dan naar de link hieronder en je zal ze daar vinden deel voor deel.
Heiligdom van Liefde (1)

VERVOLG…

Soms dacht ik dat ik eindelijk alles op orde had daarboven. Alles netjes opgeborgen in de daarvoor bestemde kamertjes, zelfs op alfabet. Dan was ik er zelfs van overtuigd dat ik dit weerspiegeld zag in mijn leven.

Alsof alles gewoon stroomde, ik enkel en alleen kon zijn, aanwezig. Iets me de weg wees.

De goede weg, zonder omwegen. De veel beschreven magische flow. Gewoon weten dat je goed zit. Voelen dat er voor je wordt gezorgd.

De stroming ervarend alsof het toverstokje van synchroniciteit je weg verlicht of alleen al de vreugde van nieuwe hoop gaf. Dat was vaak alweer genoeg om de volgende hindernis met klasse te durven nemen. 

Ja, ik kon zo blij zijn met het gevoel van succes wat er soms echt aan leek te komen. Om de dag erna me er weer aan te laten herinneren dat het toch (nog) niet zo was.

Zoiets als een doodlopende straat.

Ga terug naar (de) Markt indien u langs START komt ontvangt u geen tienduizend euro. Net Monopolie, raak je ook steeds je huis weer kwijt, maar toch komt alles goed.

Tenminste ik had al vaker alles verloren.

Ook het mooie huis in Frankrijk van mijn ex en mij. Maar goed het was in de basis zijn tweede huis, dus zeuren mocht ik eigenlijk niet.

Ik had er even een hele lange vakantie mogen verblijven. Dat dan weer wel. Ik had genoten en geleden. Helaas was zijn ego te groot om het geschenk te zien in mijn vrouw zijn.  

Wij vrouwen kunnen door onze nabijheid en emotionele vrouw zijn, mannen de schoonheid van het volle leven laten zien.

Waar het manlijke brein wordt geregeerd door rede en winnen zijn het de emoties die hem bij zijn gevoel zouden kunnen brengen. Daar zijn we voor gemaakt mijn in ziens. Helaas herinneren de meeste mannen zich dit niet.

Ze zijn het vergeten waardoor ze iets heel moois mislopen en wij gedegradeerd worden tot het zwakke geslacht met onze zogenaamde drama’s, terwijl we iets hemels komen brengen.

Ik gun hem die beleving. Helaas heb ik hem dat niet kunnen geven. Misschien een andere vrouw, maar waarschijnlijk niet. Zijn ego lijkt niet te verslaan.

Het enige wat ik wou, was hem als rotsvast ornament van waaruit ik zou mogen stralen. Hij sloeg me neer.

Het lag als een nog lang niet vergeten herinnering mooi verpakt in het laadje F (van Frankrijk) in mijn hoofd, naast de E van de exen. Dus F had eigenlijk ook in E kunnen zitten
omdat de fransman ook tevens een ex was.

Maar goed het leven moet ordelijk blijven, netjes overzichtelijk, vooral voor mijzelf.

De herinnering had ook in het laadje V gekund besef ik. De V van verscheurd vertrouwen. En ook van vaag, vaarwel en vergeten. Van verhuizen naar vuurtorens.

Want ja daarna ging ik wonen aan de zee. Het werd tijd voor lange strandwandelingen en ladingen zoute tranen die vergoten zouden moeten worden om alle zelfbedachte drama’s te verwerken.

Want ja alles blijft toch wat we er zelf inzien. Daar was ik me weldegelijk, dan wel pijnlijk van bewust geworden met de jaren. 

Ik zag ruimte genoeg in de zee. Al mijn uitingen van smart zou ik daar kwijt kunnen, zonder voor overlast te zorgen.

Als ik tenminste niet zou verdrinken in de eindeloze herhalingen over het hoe en waarom. Want dan moest een nieuwe redder weer aanrukken.

Was ik toch weer tot last.

Ook twee terugkerende thema’s in mijn leven. Ik besloot mezelf te redden. Was ik alleen voor mezelf een last.

Soms leek alle orde die ik dacht veroverd te hebben toch weer een verzinsel of een leugen te zijn. Ik was er goed in om mezelf voor de gek te houden. Maar het kan ook net zo goed zo zijn dat de ordelijkheid er wel degelijk was, maar dat ik haar niet zag.

Alles bedenken we zelf, had ik ooit ergens gelezen. Het grootste deel was een zelfbedachte illusie, volgens die schrijver.

Ook al is een illusie altijd zelfbedacht, bedacht ik me toen ik het las.

Wel slim dat onderbewuste eigenlijk. Intelligenter in ieder geval dan mijn bewuste denkvermogen want daar snapte ik nog steeds niet veel van.

Wetend dat ik de dingen interpreteer zoals ik ze persoonlijk ervaar. Maar zoals ik ze zie is niet altijd zoals ze zijn. Niet altijd. Soms wel.

Alleen wanneer welke van de twee interpretaties gelden is me een groot raadsel. Zeker op het moment suprême.

Later in de tijd wil ik nog wel eens het hele plaatje kunnen zien en af en toe zelfs helder krijgen. Wat wil zeggen dat ik het mogelijk begrijp. Want hoe kan ik dit zeker weten.

Lang leve het niet bewuste die me de waarheid ooit toch weer aan het verstand weet te brengen. Maar ook dat is geregeld onbewust, waar ik dan weer wel bewust van ben. Maar of dat geloofwaardig klinkt, weet ik weer niet…..