En dan nu lekker bankhangen (42)

By carmentalithacumi in Heiligdom van Liefde

juni 27, 2022

EEN GEWOON STADSBANKJE...

Een gewoon rood bankje, maar met veel verschillende verhalen die plaats hebben genomen. Je leest vandaag mijn herinnering aan deze bijzondere plek.

We gaan vandaag verder met een nieuw deel van mijn roman Heiligdom van Liefde. De eerdere delen vind je helemaal onderaan.

Ik wens je veel plezier met deze nieuwe episode.

Herinnering is een vorm van ontmoeting.
Kahlil Gibran

EEN HERINNERING DRAAGT MAGIE IN ZICH

Ik liep langs het leuke rode bankje dat voor ons pand stond. Gewoon zo’n standaard stadsbankje, maar zal haar missen als ik hier niet meer werk.

Een bankje waarvan er velen zijn, maar deze is toch wel heel bijzonder voor mij merkte ik een beetje geroerd op.

Voor meerdere een geliefd plekje zelfs, als ik keek naar de dakloze slapend daar op zijn zij. Het hele bankje daarbij in beslag nemend. Dakloos want anders zou je met deze temperatuur echt niet daar gaan zitten, laat staan liggen.

Hoe speciaal dan ook, er moet wel iets heel speciaals, lekkers of warms zitten wilde ik nu op het koude hout gaan zitten. Dat zat (lag) er niet dus ik liep door.

Ik had trouwens ook geen tijd, de vergadering wachtte op me.

Wat zou de reden zijn geweest dat ze dit bankje brandweerrood hadden gemaakt vroeg ik me nog even af, terwijl ik er alweer langs was.

Vele mooie, dierbare herinneringen aan dit bankje kwamen in een fractie van een seconde omhoog. Ik had er een keer bijna vier uur gezeten en ook eenmaal nog geen tien seconden. Beide keren waren onvergetelijk.

Of eigenlijk, elk moment zittend, liggend of zelfs hangend op dit plekje had magie in zich gedragen.

Zou dit door de kleur komen had ik me toen nog even afgevraagd? Alle onvergetelijke momenten leken iets roods in zich te dragen, de kleur van de liefde.

Op dit bankje had ik de eerste keer het lef gehad om mijn teennagels rood te lakken. Eén voet opgetrokken, lekker in het zonnetje met een flesje wijn (ook een rode) die we hadden meegenomen van het barretje om de hoek.

Met elke teen die ik rood lakte voelde ik me baldadiger en stouter. Mijn vriendin was deze kleur al gewend dus die lachte geamuseerd om mij. Samen met mijn splinternieuwe knalrode teentjes hadden we daar uren gezeten, gelachen en gedronken.

Zou het aan die kleur gelegen hebben dat de verhalen onderling steeds opwindender werden? Of aan die toch wel heel aantrekkelijke man die langs fietste in zijn schotse rok of lag het gewoon aan de wijn, vroeg ik me toen nog af?

Om weken daarna toch wel degelijk op te merken dat een ander kleur lakje of zelfs een rood (stout) slipje of geen slipje toch een innerlijke verandering teweeg bracht.

Met die goddelijke man op die fiets in die schotse rok had ik het zelfs nog een keer gedaan. Min of meer dan. Niet op het bankje.

Ook al had dit wel degelijk moeten lukken als ik terugdenk. Beiden ons rokje iets omhoog. Ik op zijn schoot en niemand, die niet echt oplette, zou het zien. Ik voelde me even weer lichtelijk vochtig worden. Wat een idee. En wat was hij groot.

Bij de gedachte voelde ik hem alweer in me. Het was werkelijk of het precies paste en wat voelt dat fijn. Zo voelbaar volmaakt. Het gaf me het gevoel dat ik af was op de een of andere manier. Iets in mij was gevuld of zo denk ik.

Of was gewoon mijn verlangen vervuld?

Mijn verlangen naar een man?

Het vooroordeel van velen over mannen in een rok was voor mij gelijk omver geblazen. Deze man was echt man. Manlijker dan ik ooit had gehad. Tot nu toe had ervaren. Zijn lid leek net zo gespierd te voelen als wat zijn benen onder de schotse rok hadden laten zien, toen hij langs fietste.

Ik liet me over hem heen zakken, met mijn handen onder zijn donkere coltrui. Zijn bruine ogen die mij gevangen hielden. Het was iets heel moois geweest.

Of eigenlijk ik had daarvoor gezorgd.

Het was zijn eerste keer…