Hij leeft, dus ik besta (58)

By carmentalithacumi in Heiligdom van Liefde

oktober 31, 2022

DE BLIK DIE MIJ TOT LEVEN WEKT...

Een groot deel van mijn leven gaf de aandacht van een man me het gevoel dat ik bestond. Jaren na deze periode in mijn leven besef ik dat dit één grote illusie was. Toen ik dit boek, Heiligdom van Liefde, schreef was ik nog wat minder wijs, zeg maar naïef.

Ga je mee in een nieuwe episode van mijn boek?

Onderaan deze blog vind je de eerdere delen.

Zelfs de twijfel,
juist de twijfel,
bewijst mijn bestaan;
want zolang ik twijfel,
is er een twijfelaar.

Ik denk, dus ik ben;
ik twijfel, dus ben ik;
ik word bedrogen,
dus ben ik.

Rene Descartes

HET BELANG VAN AANDACHT

Ik had maar één keer hoeven bukken, het randje ietsje zichtbaar hoeven laten worden en het was als een lopend vuurtje door het gebouw gegaan. Sindsdien had ik nooit meer moeite hoeven doen voor een beetje aandacht. Ik bestond.

Kwam daar dat wereldbekende zinnetje vandaan misschien? Ik leef, dus ik besta.

In mijn geval was dit eigenlijk meer de versie: hij leeft, dus ik besta. Of meer, hij kijkt naar me, dus ik besta.

Wat flauw zou de eigenaar van die zo befaamde woorden waarschijnlijk zeggen. Wie was dat ook alweer?

Als ik thuis kwam zou ik eens kijken in mijn boekenkast, de titel stond ertussen bij de I. Ik had de titels op alfabet staan. Wel zo gemakkelijk.

Ik was perfect of in ieder geval goed genoeg. Tenminste dat probeerde ik mezelf voor te houden.

Ik was een deel van de wereld van invloedrijke mannen want ik kon uit mijn hoofd rekenen met heel veel nullen achter de komma.

Plus ik had een strak rokje, sexy kousen en leuke muiltjes die ik soms achteloos aan mijn tenen liet bungelen. Ik had mijn UGG’s voor de vergadering nog even omgetoverd in wat anders. Ook al had ik in zo’n rokje met de schaapjes eronder wel een verbijsterende en nooit meer uitwisbare indruk gemaakt, denk ik nu. Had eigenlijk wel leuk geweest voor een laatste bijeenkomst.

Maar aan de andere kant zou een opvolger me dan niet echt hoog in geschat hebben, als de verhalen over mij de ronde zouden gaan doen. Want dat gebeurt natuurlijk als je weg bent. Misschien nu al wel, maar besefte ik dat niet omdat ik ze misschien onbewust niet wilde horen?

Of was dit een illusie, de zoveelste?

Het was mijn eer te na. Ook al maakte het in mijn uitzonderlijke geval eigenlijk niet eens uit. De opvolgster kwam toch niet. Het bedrijf kon een nieuwe gehakte dame niet betalen.

Mijn UGG’s stonden samen met de andere schoenen en laarzen te drogen bij de verwarming naast het koffie apparaat. Dus ze waren niet alleen. Gelukkig maar want ik hield van ze. Van allebei. Ik zag er naar uit om me er weer in te laten glijden aan het einde van de dag. Zo gemoedelijk. Zo liefdevol je voeten verwarmend en omarmend.

Het gevoel of ik al thuis was

deed me even glimlachen.