Een busritje ‘s ochtends in alle vroegte laat meer van je zien dan je eigenlijk zou willen.

Al onze vaak op (geen) bewijs beruste overtuigingen en merendeels achterstallige oordelen borrelen als vanzelf op of ze niets anders dan de eeuwige waarheid bevatten.

Maar waar stoelen we dit op? Al onze meningen liggen geheel onbewust en schaamteloos klaar. Terwijl als we eens rustig naar al onze gedachten kijken die maar in lukraak in ons op ploppen, het eigenlijk vreemd is dat niet iedereen met het schaamrood op de kaken in de bus zit.

Want weten we echt of iets 100 procent waar is van onze 95 procent aan onbewuste gedrag?

HELDEN, GODINNEN EN AL DIE ANDEREN

Om me heen kijkend ging ik op in de mensen die ik zag. Gezichten vol verhalen. Zittend links achter de vriendelijke man, aan de rechterkant.

In een bus met dames, die eigenlijk godinnen zijn maar zich dat niet meer herinneren en manlijke helden die zo te zien aan de ogen en hun houding, zo niet gezien worden thuis.

Plus kinderen die natuurlijk elke superheld op de Xbox vereren behalve hun eigen ouders. Terwijl alleen al ouder zijn op zich, een heldendaad is. Ze hebben geen flauw idee. Tot ze zelf de ouders zijn.

Raar ik zag een half uur terug nog niemand en leek het even alsof ik alleen was op de wereld. En nu, ineens zit ik vol in het leven van alledag.

Mannen met aktetassen op weg naar een hogere functie of eigenlijk meer salaris, vrouwen met onrustige kinderen of van die lieve kleintjes op de arm, nog half slapend. Maar ze moeten toch echt naar de dagopvang omdat moeders toch ook, heel geëmancipeerd, bij wil dragen aan de geld toestroom.

Want dan kunnen ze een duurder huis permitteren en dat staat weer leuker naar de vriendinnen toe.

Lijkt het of je het echt gemaakt hebt.

Dat je amper de tijd hebt om ervan te genieten, daar thuis te zijn, is van ondergeschikt belang.

En dat het een dekmantel is voor je slechte huwelijk vindt al niemand interessant.

Of ben ik nu te negatief?

Beseffend dat ik toch wel heel veel oordelen heb, alweer of nog steeds, zo op een dag.

Terwijl mijn hoofddoel is, leven als Liefde, oordeel loos. Dus de ware Liefde zijn.

Ik ben onderweg….

Carl Jung zegt het volgende…
“Men wordt niet verlicht door fantasiefiguren voor te stellen, maar door de duisternis bewust te maken’.

Daarmee is alles gezegd…

Ik sluit deze nieuwe episode van mijn boek Heiligdom van Liefde af.

Love with me en tot gauw,
CUMI

Foto door Anastasiia Shevchenko via Pexels

Wil je de eerdere delen van mijn roman
Heiligdom van Liefde lezen?

Heiligdom van Liefde (1)
De liefde verleidend (2)
Voelen is helen (3)
Elk moment beleefd in het nu (4)
Het ongekende mysterie achter alles. (5)
Van minnares naar grote liefde (6)
Heb jij het lef je hart te volgen? (7)
De heilige ontmoeting (8)
Schoonheid brengend waar ik ook ga… (9)
Waar liefde is, is leven (10)
Superman, kikkers, verdwaalde prinsen en koningen (11)
De liefde voor mezelf (12)
De magische flow (13)
De orde achter wanorde (14)
Al die niet doorgebroken sterren en mijn sterretje in de hemel (15)
Die eerste kus en al die andere (16)
Durf jij je te laten raken? (17)
Wat één moment je kan geven (18)
De wereld begint in jou (en mij) (19)
Het leven is een breiwerk (20)
Het verlangen naar huis (21)
Het verhaal van de tranen (22)
Alles begint bij een gedachte (23)
HSP enzo…(24)
Verkeerde mannen… wat houden we van ze (25)
Bij elkaar horend als Koffie & Donuts (26)
Alle pleziertjes in één heilige belofte (27)
De verleiding van mannen in pakken (28)
Het laatste oordeel of was het de één na laatste? (29)
Wereldvrede begint in bed (30)
Aan hen die enkel keken (31)
Van de hel naar de hemel in één zucht (32)