Paden die elkaar kruisen en ogen die elkaar ontmoeten (47)

By carmentalithacumi in Heiligdom van Liefde

augustus 1, 2022

Paden die elkaar kruisen en ogen die elkaar ontmoeten (47)

DAT ENE MOMENT...

In de wereld zijn er altijd mensen die op een ander wachten, of het nu in het midden van de woestijn of in het midden van een grote stad is. En als deze paden elkaar kruisen en hun ogen elkaar ontmoeten, verliezen heden en verleden hun belang en alles wat er nog toe doet is dat ene moment, zegt Paulho Coelho… En dat is wat ik bedoel.

Een nieuwe episode van Heiligdom van Liefde.

De weg tot liefde
voor hen die niet liefhebben,
gaat door de gloeiende woestijn
van de hartstochten,
of door de ijswoestijnen
van het verstand.

Dirk Koster

EEN ENKEL NIEUW MOMENT

Ik zou de vlokjes missen, die zij het heel licht, maar nog steeds uit de lucht dwarrelden.

Wanneer ik de entree van de firma binnen zou stappen was het voor de komende drie á vier uur even over. Want zolang duurden vergaderingen hier.

Ook al had het naar mijn idee nooit erg veel opgeleverd. Eigenlijk zonde van de tijd. In die paar uur had je veel van je werk af kunnen maken. De omzet daalde maar de stapels op je bureau werden des te hoger.

Vreemd eigenlijk, drong het opeens tot me door. Maar goed, niet meer mijn probleem. Ik keek uit naar de lunch.

In dit gebouw werd je warm gehouden door een blower die constant warme lucht uitademde. Helemaal ingesteld op de werknemers die de hele dag achter hun bureau zaten, maar veel te hoog voor diegene die zich ook nog bewegen moesten.

Of eigenlijk er zelf voor kozen zich te bewegen, want veel zin had het toch niet meer. Het bedrijf was toch al opgegeven.

Die kunstmatige warmte. Gaf mij maar de echte koude die je wangen doen blozen en waar je je naar kon kleden.

Ook al was ik nog liever in de tropen. Dat was ook echte warmte. Even voelde ik het gemis van de woestijn. De hitte die zo heet is volgens de graden op de thermometer maar toch lekker comfortabel aanvoelde, niet vochtig.

Het was een uniek moment geweest, daar staand in de zandvlakte. Ik, midden in een wereld vol zand en oneindigheid. Opgaand in de sidderende hitte die het uitzicht in de verte liet trillen. Of althans zo leek het.

De stilte die niet als stilte voelde. Alsof je geluidloze fluisteringen hoorde. Er elk moment iets groots kon gebeuren. Dat was voor mij het raadsel van de woestijn geworden, een hemelse gewaarwording.

Waarschijnlijk ook een van de vele zelfbedachte illusies, maar goed het inspireerde in elk geval de fantasie en dat kon ik van mijn werkomgeving niet zeggen.

Het was alsof ik werkelijk aangeraakt werd door een adembenemende schoonheid van eigenlijk niets. Alleen maar warm zand. Misschien kwam dit omdat er niets meer was dan zand en oneindigheid, waardoor je je als vanzelf in een gewijde wereld voelde. Je moest de diepte in, anders werd het saai.

En je kon je enkel loom bewegen door de enorme warmte. Meditatief bijna. Voor eeuwig hetzelfde uitzicht in elke stap die je zette. Dan wilde je wel naar de rijkelijke wereld binnenin je. Want daar bleek dan echt het ware leven te zitten.

Het voelde op dat moment alsof het tijdloze me had aangeraakt met het opstuivende zand. Als een hemelse aanraking van liefde. Het was heerlijk om daar te staan en in de leegte in mezelf te dalen.

Eigenlijk ging dat als vanzelf. Je hoefde alleen maar mee te zinderen. Mee vibreren in een intense woestijnbeleving waar je in slechts één zandkorrel de hele wereld zou kunnen zien, als jij dat wilde.

De gedachte aan de woestijn maakte me dorstig, dus eerst maar langs de koffie automaat voor een thee…